ΑΡΘΡΑ

Σχέσεις χωρίς σεξ, ή όταν οι σύζυγοι έχουν γίνει σαν αδέρφια...

Μια πολύ διαδεδομένη πραγματικότητα, ιδιαίτερα μέσα στο πλαίσιο του γάμου και της οικογένειας

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο

Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Όλοι ξέρουμε ή μπορούμε να φανταστούμε ότι οι ερωτικές επαφές μέσα στo πλαίσιo μιας μακροχρόνιας σχέσης, με το πέρασμα του χρόνου σταδιακά μειώνονται. Αυτό όμως που λίγοι φαίνεται να γνωρίζουν, είναι ότι οι σχέσεις χωρίς καθόλου ή με ελάχιστο σεξ είναι στις μέρες μας μια πολύ διαδεδομένη πραγματικότητα, ιδιαίτερα μέσα στο πλαίσιο του γάμου και της οικογένειας. 

Φράσεις όπως «τον αγαπάω αλλά δεν τον θέλω πια ερωτικά», «έχουμε γίνει σαν αδέρφια», «πιάνω το πόδι της και είναι σαν να πιάνω το δικό μου» δίνουν και παίρνουν σε συζητήσεις μεταξύ φίλων υπονοώντας ότι όσον αφορά το σεξ κάτι δεν πάει καλά. Η αναφορά όμως στις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος - ακόμα και στο ασφαλές περιβάλλον του γραφείου ενός ψυχολόγου - συχνά απαιτεί χρόνο: «Έχουμε να κάνουμε σεξ πάνω από 2 χρόνια», «ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά», «πρέπει να έχουν περάσει πάνω από 5 χρόνια», «τα τελευταία 10 χρόνια δεν το έχουμε κάνει πάνω από 3 φορές» είναι μερικές από τις απαντήσεις που εισπράττω όταν - με την αμεσότητα που μου προσφέρει η επαγγελματική μου ιδιότητα - αποφασίσω να θέσω το καυτό ερώτημα, χωρίς περιστροφές. 

Τη στιγμή της «αποκάλυψης», η συναισθηματική διακίνηση είναι συνήθως αρκετά έντονη. Δακρυσμένα μάτια, έκφραση ντροπής, ειρωνικά χαμόγελα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς σε μια κοινωνία που πλέον μιλάει τόσο ανοιχτά για το σεξ, είναι τόσο δύσκολο κάποιος να μιλήσει για την έλλειψή του. Αυτό που ακόμα και στις πιο στενές φιλικές σχέσεις μονάχα υπονοείται ή ακούγεται με μισόλογα είναι αυτό που στο γραφείο μου ακούω όλο και πιο συχνά, όλο και πιο ξεκάθαρα: Είναι πολλά τα ζευγάρια που διατηρούνται ενωμένα χωρίς να έχουν ερωτικές σχέσεις!

Κάποιοι παραδέχονται ανοιχτά ότι η σχέση τους αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα και θα ήθελαν να χωρίσουν αλλά για διάφορους λόγους επιλέγουν συνειδητά να συνεχίσουν την κοινή τους πορεία, ασχέτως κόστους. Κάποιοι άλλοι εκτονώνονται με εξωσυζυγικές σχέσεις, αλλά δεν χωρίζουν, γιατί μέσω της δέσμευσης διατηρούν πράγματα που θεωρούν πολύ σημαντικά. Το «μαζί», ως γνωστόν, είναι πολύ σημαντικό (ιδιαίτερα για εμάς τους Έλληνες), με την ευρύτερη οικογένεια, τα τραπεζώματα και τις οικογενειακές διακοπές να βρίσκονται μονίμως σε πρώτο πλάνο! 

Υπάρχουν όμως και ζευγάρια που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλο πρόβλημα στη σχέση τους πέρα από το σεξουαλικό. Κατά πόσο όμως μπορεί αυτό να είναι αλήθεια; Η δική μου άποψη είναι πως η  απροθυμία να έχουμε ερωτικές επαφές με το σύντροφό μας αποτελεί συνήθως το σύμπτωμα κάποιων άλλων διαπροσωπικών δυσλειτουργιών. Όταν όμως για κάποιους λόγους επιλέγουμε να εθελοτυφλούμε στα πιο ουσιαστικά προβλήματα ή απλά να τα αποσιωπούμε αυτά κάνουν την εμφάνισή τους μεταλλαγμένα. Αν για κάποιο λόγο δεν μιλάει το στόμα μας, θα μιλήσει το σώμα μας. Και το σώμα δεν λέει εύκολα ψέματα. Αν δεν αισθάνεσαι καλά, δεν λειτουργείς στο σεξ!

Το να επιλέγουμε να βλέπουμε το πρόβλημα εκτός του πλαισίου της υπόλοιπης σχέσης μας οδηγεί σε γενικεύσεις και στερεότυπες αντιλήψεις όπως πχ ότι «μετά τα δύο χρόνια το πάθος χάνεται», «όλοι βαριούνται το σεξ με το ίδιο άτομο». Οι γενικεύσεις και οι δικαιολογίες είναι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μιας και όχι μόνο μας οδηγούν σε αδιέξοδο αλλά παράλληλα χρησιμεύουν σαν παραπέτασμα πίσω από το οποίο κρύβονται οι πραγματικές δυσκολίες μας. 

Η δική μου συμβουλή είναι να γίνει μια προσπάθεια εντοπισμού της ρίζα του προβλήματος. Μην αρκείστε στο να δίνετε στον εαυτό σας την στερεότυπη απάντηση ότι έχει περάσει ο καιρός και επήλθε κορεσμός και βαρεμάρα. Επίσης, έχετε υπόψη σας ότι η ρουτίνα και η βαρεμάρα δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν την έλλειψη σεξ. Στην πραγματικότητα η βαρεμάρα είναι συχνά ένα ασφαλές προσωπείο πίσω από το οποίο κρύβονται απογοητεύσεις και θυμοί. 

Εστιάστε στα συναισθήματά σας και μην αποπροσανατολίζεστε. Συχνά διαβάζω άρθρα, ιδιαίτερα σε γυναικεία περιοδικά, που προτρέπουν το ζευγάρι να φτιάξει ατμόσφαιρα ανάβοντας κεριά, χαμηλώνοντας τον φωτισμό, αρωματίζοντας το χώρο ή δίνοντας έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση και στο σέξυ ντύσιμο. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι όταν υπάρχουν βαθύτερα θέματα στη σχέση, είναι απίθανο να εξαφανιστούν κοιτάζοντας τη φωτιά στο τζάκι φορώντας ζαρτιέρες. Αυτό που στην πραγματικότητα συνήθως συμβαίνει είναι οι μέθοδοι αυτοί να αποτυγχάνουν κι εμείς να καταλήγουμε να νιώθουμε ακόμα πιο απογοητευμένοι, θυμωμένοι και άδειοι.

Μη χάνετε το χρόνο σας. Ανοίξτε τα κανάλια της επικοινωνίας, πείτε στο σύντροφό σας πώς νιώθετε για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί χωρίς να τον/την κατηγορήσετε για αυτό που συμβαίνει. Εστιάστε στις υπόλοιπες διαστάσεις της σχέσης σας. Μοιραστείτε τους προβληματισμούς και τις σκέψεις σας. Προσπαθήστε να πλησιάστε ο ένας τον άλλον ψυχικά και να κατανοήσετε ο ένας τον άλλον. Να θυμάστε ότι η σεξουαλική αποστασιοποίηση είναι αποτέλεσμα της ψυχικής απόστασης που έχει δημιουργηθεί με το σύντροφό σας και όχι το αντίστροφο!


Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε μας e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους. 

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/428492/sheseis-horis-sex/

Οι «Ρωσίδες», οι ανδρικές ανασφάλειες και η γυναικεία αμφιθυμία

Ενα άρθρο βασισμένο σε σχόλια αναγνωστών που υποστηρίζουν ότι  για τα προβλήματα που προκύπτουν στις ερωτικές μας σχέσεις: «Οι Ρωσίδες είναι η λύση»!

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο

Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Μη νομίζετε ότι δε διαβάζω τα σχόλιά σας. Μπορεί να μην έχω τη δυνατότητα να απαντώ απευθείας σε κάθε ένα από αυτά αλλά η αλήθεια είναι ότι και τα διαβάζω και με προβληματίζουν και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως η σημερινή, με εμπνέουν για κάποιο από τα επόμενα άρθρα μου. Οι σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα λοιπόν, είναι εμπνευσμένες από κάποια δικά σας σχόλια σε πρόσφατα δημοσιευμένα άρθρα μου. 

Τα άρθρα αφορούσαν διάφορα προβλήματα στις σχέσεις των ζευγαριών. Τα σχόλια εισήγαγαν ως λύση στα εν λόγω προβλήματα τη σύναψη σχέσεων με αλλοδαπές γυναίκες. Ενδεικτικά αναφέρω: «Οι Ρωσίδες είναι η λύση», «Να παντρευτείς Ασιάτισσα γκέισα», «Μείνετε μακριά από Ελεηνίδες (sic)».

Φυσικά τέτοιου είδους σχόλια δεν βρίσκει κανείς μόνο στην παρούσα στήλη, οι αναφορές στα «κορίτσια του πρώην ανατολικού μπλοκ» δίνουν και παίρνουν σε όσες παρέες φίλων διέπονται από επαρκή οικειότητα ώστε να συζητάνε μεταξύ τους θέματα ερωτικού περιεχομένου.

Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί τα σχόλια αυτά, παρότι εκ πρώτης όψεως φαίνονται αθώα και ίσως και χιουμοριστικά, πυροδοτούν συχνά έντονες αντιδράσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών; Γιατί άραγε οι συζητήσεις που προκύπτουν σχετικά με τη σύγχρονη τάση των ανδρών να συνάπτουν (ή να απειλούν ότι θα συνάψουν) σχέσεις με αλλοδαπές γυναίκες κουβαλάνε τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση; Η συναισθηματική αυτή φόρτιση δεν εκφράζεται βέβαια πάντα μέσα από την άμεση αντιπαράθεση αλλά συχνότερα μέσα από μια έντονη περιφρόνηση από μέρους των γυναικών οι οποίες «αρνούνται να πέσουν στο επίπεδο να συζητήσουν τόσο ποταπά θέματα». 

Ας δούμε όμως τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτή την υποβόσκουσα διαμάχη. Οι σχέσεις με αλλοδαπές γυναίκες προτείνονται ως λύση σε κάποιο πρόβλημα. Ποιο είναι όμως το πρόβλημα; Ποιος τολμάει να το ορίσει; Τι είναι αυτό που τόσοι άνδρες δηλώνουν εμμέσως πλην σαφώς λέγοντας ότι προτιμάνε τις αλλοδαπές γυναίκες περισσότερο από τις Ελληνίδες; Είναι η ελευθεριότητα στο σεξ; Ο καιρός που οι Ελληνίδες απαιτούσαν σοβαρές δεσμεύσεις πριν ολοκληρώσουν τις σχέσεις τους έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Είναι η εντυπωσιακή τους εμφάνιση; Είναι γεγονός ότι η εξωτερική εμφάνιση παίζει σημαντικό ρόλο για τους άντρες αλλά η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας διαθέτει μεγάλο αριθμό όμορφων και ελεύθερων γυναικών. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει τις Ελληνίδες να «μειονεκτούν» στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας ανδρών έναντι των αλλοδαπών γυναικών;

Η βασική διαφορά μεταξύ αλλοδαπών και Ελληνίδων έγκειται στο στερεότυπο που θέλει τις πρώτες να συνδυάζουν δύο βασικά χαρακτηριστικά: είναι συγχρόνως εντυπωσιακά όμορφες αλλά και (λόγω των δύσκολων καταστάσεων που αντιμετωπίζουν) εξαιρετικά ευάλωτες. Σε αντίθεση με τις ντόπιες καλλονές που είναι «ανεξάρτητες» και «απαιτητικές», οι όμορφες «Ρωσίδες» είναι ευάλωτες, έχουν ανάγκη από κάποιον που θα τους προσφέρει ασφάλεια σε ένα «εχθρικό» για αυτές περιβάλλον. Οι άνδρες έχουν παραδοσιακά μάθει ότι μια γυναίκα που τους χρειάζεται και τους παραδέχεται επικυρώνει την ανδρική τους ταυτότητα. Με αυτό το σκεπτικό, όσο πιο ευάλωτη και αδύναμη είναι μια γυναίκα τόσο πιο εύκολο είναι για έναν άνδρα να αντλήσει από αυτήν τόνους αυτοεκτίμησης. Με λίγα λόγια, αυτό που υπονοεί ένας άντρας που δηλώνει με αυτό τον γενικευμένο και στερεότυπο τρόπο ότι προτιμά να σχετίζεται με αλλοδαπές γυναίκες είναι ότι για να είναι αυτός καλά χρειάζεται μια γυναίκα πιο αδύναμη από τον ίδιο, μια γυναίκα ευάλωτη, που να τον έχει ανάγκη. 

Επειδή φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να ειπωθεί ανοιχτά, οι άντρες προτιμούν να εστιάζουν και να προβάλλουν ως λόγους προτίμησης των αλλοδαπών γυναικών την εξωτερική τους εμφάνιση και όχι το ότι τις θεωρούν αδύναμες και ευάλωτες. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα έφερνε στην επιφάνεια δικά τους προσωπικά αισθήματα αδυναμίας και ανεπάρκειας, αισθήματα δηλαδή που οι άντρες έχουν μάθει να θεωρούν απαγορευμένα. Στην σύγχρονη ψυχολογία είναι πλέον κοινά αποδεκτό ότι ανέκφραστα συναισθήματα αδυναμίας, ανεπάρκειας και φόβου συχνά μετατρέπονται σε θυμό και επιθετικότητα. Είναι άραγε δική μου μόνο ιδέα ότι δηλώσεις του τύπου «η λύση είναι οι Ρωσίδες» είναι εν μέρει «απειλητικές» και ενέχουν σε ένα βαθμό κεκαλυμμένη επιθετικότητα προς τις Ελληνίδες συντρόφους τους; Μήπως θα ήταν χρήσιμο πριν οι γυναίκες απαντήσουν με θυμό και περεταίρω περιφρόνηση στις δηλώσεις αυτές να προσπαθήσουν πρώτα να αποκωδικοποιήσουν τα πραγματικά συναισθήματα που οι άντρες αυτοί δυσκολεύονται να εκφράσουν;

Κοιτάζοντας όμως και από την άλλη πλευρά, πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο για τις γυναίκες; Οι γυναίκες ασυνείδητα εκλαμβάνουν αυτά τα σχόλια ως δηλώσεις ότι οι άνδρες αναζητούν ένα λιγότερο ισότιμο μοτίβο στις σχέσεις τους. Αυτός είναι και ο λόγος που τέτοιου είδους δηλώσεις τους δημιουργούν ασυναίσθητα τόσο θυμό. Οι γυναίκες στην Ελλάδα και σε όλο τον Δυτικό κόσμο, έχουν περάσει τις τελευταίες δεκαετίες δια πυρός και σιδήρου ώστε να καταφέρουν να κατακτήσουν μια πιο ισότιμη σχέση δίπλα στους άντρες. Πώς μπορεί να νιώθουν όταν μετά από τόση προσπάθεια βλέπουν τους άνδρες να τις απορρίπτουν λόγω της θέσης που με τόσο κόπο κατάφεραν να κατακτήσουν;

Και δεν είναι μόνο αυτό που τους θυμώνει. Είναι γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν αλλάξει. Μπορούν να ψηφίζουν, να φοράνε παντελόνια, να κάνουν καριέρα, να κατέχουν διευθυντικές θέσεις και υψηλά αξιώματα, να βγάζουν λεφτά. Πρακτικά έχουν προχωρήσει. Συναισθηματικά όμως; Η αλήθεια είναι ότι συναισθηματικά δεν έχουν προχωρήσει τόσο. Ενώ από τη μια έχουν σε μεγάλο βαθμό αποκτήσει την ανεξαρτησία τους και να τα καταφέρνουν όλα μόνες τους, σε συναισθηματικό επίπεδο δεν έχουν καταφέρει ακόμα να μετακινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα όταν τις ρωτάει κάποιος  πώς θέλουν τον άνδρα και απαντάνε «δυνατό» και «να τους προσφέρει ασφάλεια». Παράλληλα παραπονιούνται που οι άνδρες δεν τις διεκδικούν με τον παραδοσιακό, «παλιό» τρόπο και δηλώνουν προκλητικά ότι «δεν υπάρχουν πια άνδρες». Η αλήθεια είναι ότι συναισθηματικά είναι και αυτές ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο. Η αμφιθυμία τους αυτή εκλαμβάνεται από τους άνδρες ως ότι «τα θέλουν όλα», «είναι τρομερά απαιτητικές», ή ότι «δεν ξέρουν τι θέλουν» και πυροδοτούν και σε αυτούς περεταίρω αισθήματα θυμού κι ένα φαύλο κύκλο στον οποίο «οι Ρωσίδες» είναι λογικό να φαντάζουν ως μια κάποια λύση! 

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι «οι Ρωσίδες» αποτελούν ένα κώδικα της δικής μας, ντόπιας αδυναμίας που αντιμετωπίζουμε άντρες και γυναίκες να εμπλακούμε στο είδος των ισότιμων σχέσεων που έχουν αρχίσει να διαφαίνονται στον ορίζοντα. Αυτή τη δυσκολία δυστυχώς φαίνεται να την πληρώνουν όχι μόνο οι αλλοδαπές μετανάστριες μέσω των αρνητικών στερεότυπων χαρακτηρισμών που τους αποδίδονται αλλά και όλοι εμείς, άνδρες και γυναίκες, που λέγοντας άλλα από αυτά που εννοούμε αποπροσανατολιζόμαστε από το να εκφράσουμε τους πραγματικούς φόβους, τα παράπονα, τις αδυναμίες και τις επιθυμίες μας!

Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους. 

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/443610/antigrafotouantigrafotouantigrafotouantigrafotouhristougenniatikes-skepseis-me-aformi-ta-dora-ton-paidion-/

Είναι φυσιολογικό να μεγαλώνει ένα παιδί με γονείς του ίδιου φύλου;

Σκέψεις και σημειώσεις με αφορμή το σύμφωνο συμβίωση για ομόφυλα ζευγάρια

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο
Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Με αφορμή το πρόσφατο ψήφισμα του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια φαίνεται να έχει ξεσπάσει στα κοινωνικά δίκτυα ένας άτυπος πόλεμος. Παρά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου από την ευρεία πλειοψηφία της Ολομέλειας, η  κοινή γνώμη φαίνεται να διχάζεται. Οι μεν υπέρμαχοι του συμφώνου υποστηρίζουν ότι επιτέλους κλείνει ένας κύκλος ντροπής και οπισθοδρόμησης, οι δε πολέμιοι αναφωνούν «αίσχος» και «αηδιασμένοι» προβλέπουν ότι σύντομα θα φτάσει και στην Ελλάδα η ώρα που θα δούμε άντρες «νύφες» στην Εκκλησία και παιδιά με αρσενικές «μαμάδες» και «θηλυκούς» μπαμπάδες.
Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η αντιπολίτευση είχε ζητήσει να γίνει σαφές στο νομοσχέδιο πως αποκλείεται να υπάρξουν γάμοι ομοφύλων και τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Στο συλλογικό μας ασυνείδητο άλλωστε, ο γάμος (και κατ’ επέκταση η «μοντέρνα εναλλακτική» του, δηλαδή το σύμφωνο συμβίωσης) είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την αναπαραγωγή και την απόκτηση απογόνων. Ναι μεν προσφέρουν στους δύο συντρόφους διάφορα προνόμια κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα (ασφάλιση, κληρονομικά δικαιώματα, σημαντικές αποφάσεις σε περίπτωση ασθένειας κλπ.) παρόλα αυτά, τα προνόμια αυτά στην ουσία έχουν κυρίως θεσπιστεί για την προστασία της οικογένειας και για την εξασφάλιση των τέκνων. Το πιο κρίσιμο ερώτημα λοιπόν που εύλογα αναδύεται συνειρμικά από την τρέχουσα κατάσταση είναι όντως αν σύντομα θα φτάσει και εδώ η ώρα που ομόφυλα ζευγάρια θα μεγαλώνουν παιδιά με τις ευλογίες του νόμου και κατά πόσο κάτι τέτοιο είναι «φυσιολογικό». Το – πάντα ευαίσθητο – θέμα των παιδιών εντείνει αδυσώπητα την παραπάνω αναφερόμενη διαμάχη.

Άλλωστε, το πιο βασικό επιχείρημα όσων τίθενται ενάντια στην τεκνοθεσία σε ομόφυλα ζευγάρια είναι η ακλόνητη πίστη πως κάτι τέτοιο θα βλάψει τα παιδιά. Πολλοί με ρωτούν τον τελευταίο καιρό ποια είναι η δική μου άποψη όσον αφορά το εν λόγω θέμα.  Η αλήθεια είναι πως δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να εκθέσω αυτά που πιστεύω αλλά θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι στην περίπτωση αυτή περιττό εφόσον έχει ήδη πραγματοποιηθεί για το συγκεκριμένο θέμα ένα πλήθος έγκυρων ερευνών που καθιστούν τις όποιες «προσωπικές απόψεις» απλές αβάσιμες φλυαρίες. 

Βασιζόμενος - λοιπόν -με σαφήνεια σε μια πληθώρα έγκυρων ψυχολογικών ερευνών στην οποία συμμετείχαν ομοφυλόφιλοι γονείς και τα παιδιά τους, ο Αμερικανικός Σύλλογος Ψυχολόγων (APA) έχει εκδώσει ήδη από το 2005 την παρακάτω δήλωση: «Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να καταδεικνύει πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων σχετίζεται με την καταλληλόλητά τους ως γονείς. Ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι γονείς έχουν την ίδια δυνατότητα προσφοράς ενός υγιούς και υποστηρικτικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μπορούν να μεγαλώσουν παιδιά», συμπληρώνοντας πως «ούτε μία έρευνα δεν έδειξε τα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων να μειονεκτούν ή να διαφέρουν καθ’ οιοδήποτε τρόπο από τα παιδιά ετεροφυλόφιλων γονέων». Με βάση τα παραπάνω πορίσματα, ο Αμερικάνικος Σύλλογος Ψυχολόγων εναντιώνεται σε οποιαδήποτε διάκριση με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων σε θέματα κηδεμονίας, επιμέλειας, υιοθεσίας και υπηρεσίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.

Επιπλέον των στοιχείων αυτών, αξίζει να αναφερθούμε επίσης και στο γεγονός πως (ανεξάρτητα από το αν σε κάποιους αρέσει ή όχι) η σταδιακή αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων σε συνδυασμό με τη χρήση των νέων τεχνολογιών υποβοηθούμενης αναπαραγωγής έχει ήδη δημιουργήσει μια αρκετά μεγάλη και συνεχώς αυξανόμενη μερίδα ανθρώπων που μεγαλώνουν παιδιά μαζί με συντρόφους του ίδιου φύλου. Τα παιδιά αυτά, που ούτως ή άλλως συχνά μεγαλώνουν στις «άτυπες» αυτές οικογένειες έχουν μόνο να ωφεληθούν από τη θέσπιση ενός πλαισίου που θα τα αναγνωρίζει και θα τα προστατεύει νομικά, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις θανάτου ενός εκ των δύο ομόφυλων συντρόφων ή στην περίπτωση χωρισμού τους. Αντίθετα, η κοινωνική περιθωριοποίηση των οικογενειών αυτών καθώς και η απουσία νομικού πλαισίου όσον αφορά την ύπαρξή τους, μόνο βλάβη μπορεί να προκαλέσουν στα παιδιά που ήδη μεγαλώνουν στους κόλπους τους. 

Στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι η κυριότερη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες αυτού του τύπου δεν προέρχονται από τα ενδότερα του σπιτιού τους αλλά απέξω: Το στίγμα, η περιθωριοποίηση, το bullying, αποτελούν τους πραγματικούς κινδύνους για τα παιδιά αυτά. 

Παρόλα αυτά, η κοινή γνώμη φαίνεται να είναι πεπεισμένη ότι η ανατροφή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια είναι βλαβερή και απαράδεκτη. Μια ματιά να ρίξει κάποιος στα σχόλια που γίνονται επί του θέματος στα κοινωνικά δίκτυα (και που μπορώ μετά βεβαιότητας να προβλέψω ότι θα υπάρξουν και από σχολιαστές του παρόντος άρθρου) είναι αρκετή για να κατανοήσει κανείς το μέγεθος της αντίστασης. 

Η αλήθεια είναι πως προσωπικά κατανοώ τις αντιστάσεις αυτές. Άλλωστε, αποτελεί απαράβατο σχεδόν κανόνα κάθε φορά που ελλοχεύει μια σημαντική κοινωνική αλλαγή (και οι διαπραγματεύσεις για το τι είναι λειτουργικό, σωστό, δίκαιο ή εφικτό προσκρούουν σε παγιωμένες αντιλήψεις), να προκαλούνται δυσεπίλυτες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι πολύ πρόσφατα παρόμοιες διαμάχες δημιουργούνταν και από καταστάσεις που σήμερα θεωρούνται απόλυτα φυσιολογικές όπως π.χ. η τεκνοποίηση εκτός γάμου, η ομοφυλοφιλία ή ακόμα και τα διαζύγια (ή αν πάμε και λίγο πιο πίσω, ακόμα και οι προγαμιαίες σχέσεις). Όλα τα παραπάνω στο παρελθόν θεωρούνταν παρεκκλίσεις και στιγμάτιζαν βαθιά!

Με άλλα λόγια, αποτελεί φυσικό επακόλουθο, οι παγιωμένες αντιλήψεις για την οικογένεια με τις οποίες έχουμε όλοι λίγο πολύ γαλουχηθεί να μην μας αφήνουν ανεπηρέαστους. Επίσης, φαίνεται πως από ένα σημείο και πέρα, οι ανατροπές γίνονται πλέον με τόσο μεγάλη ταχύτητα που δημιουργούν σε όλους μας (ναι, ακόμα και στους πιο φιλελεύθερους και ναι, πιστέψτε με, ακόμα και στους ίδιους τους άμεσα ενδιαφερόμενους) ασυνείδητες αναστολές. Δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση οι βαθιές αυτές ανακατατάξεις να μην προκαλούν φόβο και αμφιθυμία. Θα ήταν άλλωστε όχι μόνο αφύσικο αλλά και (ας το παραδεχτούμε) ε π ι κ ύ ν δ ι ν ο να ΜΗΝ προκύπτουν προβληματισμοί και διλήμματα όταν μπαίνουν στο μικροσκόπιο οι βασικές δομές της οικογενειακής ζωής. 

Το καινούργιο, ποτέ δε γεννιέται χωρίς πόνο.


Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους. 

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/551366/einai-fusiologiko-na-megalonei-ena-paidi-me-goneis-tou-idiou-fulou/

Κι όμως ο έρωτας δεν είναι τυφλός: Να ποιοι είναι οι κανόνες του

Γνωρίστε τους κανόνες με τους οποίους διαλέγει το «φτερωτό μωρό» τα «θύματά» του!

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο

Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Έρωτας. Αυτό το μυστήριο! Κοκτέιλ αντιφατικών συναισθημάτων, ενθουσιασμός και πόνος μαζί. Καρδιές που χτυπάνε δυνατά, στομάχια που σφίγγονται, ονειροπόληση με τις ώρες, Αυτός, Αυτός, Αυτός, Αυτή, Αυτή, Αυτή. Ποιος δεν λαχταρά να μαγευτεί; 


Σε μια εποχή που ο άνθρωπος τείνει να δώσει εξηγήσεις για τα πάντα, ο έρωτας συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα πιο ανεξερεύνητα φαινόμενα. Όσο και να τον έχουν εξυμνήσει απλοί άνθρωποι και μεγάλοι ποιητές, όσο και να έχουν ασχοληθεί μαζί του φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, νευροβιολόγοι αλλά και ανειδίκευτοι ερωτευμένοι, αυτός πάντα ξεφεύγει βγάζοντας επιδεικτικά τη γλώσσα σε όποιον τολμήσει να τον εξετάσει σχολαστικά. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Οι επιστήμονες πολεμάνε το σκοτάδι και ζητάνε το φως, ο έρωτας όμως συντηρείται από το μυστήριο. Άπαξ και τον βγάλεις στο φως καταρρέει. 

Πολλοί λένε ότι ο έρωτας είναι τυφλός. Ερωτευόμαστε εντελώς ασυναίσθητα και χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε το γιατί. Η αλήθεια όμως είναι ότι τελικά ακόμα και ο έρωτας φαίνεται να έχει κάποιους κανόνες, τουλάχιστον ως προς το ποιους ερωτευόμαστε. Ή τουλάχιστον έτσι υποστηρίζουν αυτοί που ασχολούνται με τον κλάδο της κοινωνικής ψυχολογίας. Ας προσπαθήσουμε να δούμε ποιοι είναι αυτοί:

1)    Χωροταξική εγγύτητα. Οι περισσότεροι από εμάς ερωτευόμαστε ανθρώπους που είτε ζουν στην ίδια περιοχή με εμάς, είτε δουλεύουν στον ίδιο χώρο. Ο πρώτος μας έρωτας είναι συνήθως κάποιος συμμαθητής μας, συνεχίζουμε με κάποιον που θα συναντήσουμε στα φοιτητικά μας έδρανα για να περάσουμε στους τόσο γνωστούς σε όλους μας έρωτες στους εργασιακούς μας χώρους. Όπως και να έχει, το πιο πιθανό είναι ότι συνήθως θα είμαστε σε τέτοιο βαθμό «τυχεροί» που ο τόσο «μοναδικός» αυτός άνθρωπος που θα ερωτευτούμε θα ζει ή θα κινείται στον ίδιο χώρο με εμάς!

2)    Συχνή αλληλεπίδραση. Όσο πιο συχνά συναντάμε ή αλληλεπιδρούμε με κάποιον, τόσο πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να τον/την ερωτευτούμε. Όπως συμβαίνει και με τα τραγούδια που βάζουν οι σταθμοί στο ραδιόφωνο, τα οποία μετά από 5-6 ακούσματα αρχίζουν να μας αρέσουν ακόμα και αν στην αρχή μας είχαν φανεί αδιάφορα, έτσι και με τους ανθρώπους. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που πολλοί βρισκόμαστε ερωτευμένοι με ανθρώπους που «δεν πρέπει». Πχ με τους φίλους του συντρόφου μας ή με τους συντρόφους των φίλων μας!

3)    Τα ομώνυμα έλκονται. Σε αντίθεση με τους νόμους της φυσικής, ο νόμος του έρωτα μας προστάζει να επιλέγουμε άτομα που έχουν  την ίδια με εμάς εθνότητα, κοινωνικό, θρησκευτικό και οικονομικό υπόβαθρο. Οι πιθανότητες να ερωτευτούμε κάποιον κοντά στην ηλικία μας, με παρόμοια μόρφωση, παρόμοιο δείκτη νοημοσύνης και εξίσου ελκυστικό με εμάς είναι πολύ περισσότερες από τις πιθανότητες να ερωτευτούμε κάποιον τελείως διαφορετικό από εμάς. Η διαφορετικότητα δεν βοηθάει την ανάπτυξη του έρωτα. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που ο έρωτας τύχει και τυφλώσει εμάς τους ίδιους, ο οικογενειακός και κοινωνικός περίγυρος θα φροντίσει να βάλει εμπόδια στον έρωτά μας. Οι μεγάλες διαφορές ηλικίας, το διαφορετικό κοινωνικό ή οικονομικό επίπεδο, ακόμα και οι διαφορές στην εξωτερική εμφάνιση δεν γίνονται εύκολα αποδεκτές από τους γύρω μας.

4)    Αντισταθμιστικοί παράγοντες. Ναι, υπάρχουν συχνά περιπτώσεις που ο παραπάνω κανόνας της διαφορετικότητας παύει να ισχύει. Αρκεί να υπάρχουν κάποιοι αντισταθμιστικοί παράγοντες. Οι αντισταθμιστικοί αυτοί παράγοντες αποτελούν το λόγο που συχνά βλέπουμε ωραίες και νέες γυναίκες να λιώνουν και να σβήνουν για άσχημους ηλικιωμένους που όμως έχουν ανώτερη κοινωνική θέση ή πολύ μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια από τις ίδιες. Όταν βλέπετε ζευγάρια που φαίνονται σε οποιοδήποτε επίπεδο αταίριαστα, ψάξτε για τον παράγοντα που αντισταθμίζει τον έρωτα τους!

5)    Μας αρέσουν αυτοί που τους αρέσουμε. Αυτό εξηγείται εύκολα από την αρχή της ανταμοιβής. Χρειάζεται λιγότερο χρόνο και προσπάθεια για να απολαύσουμε τα οφέλη ενός έρωτα με κάποιον που είναι ήδη διαθέσιμος.

6)    Συναισθηματική ένταση. Ο έρωτας χτυπά πολύ πιο εύκολα την πόρτα στους ανθρώπους που βρίσκονται σε συναισθηματική ένταση.  Η λύπη, το άγχος, η χαρά και κυρίως ο φόβος κάνει τους ανθρώπους πολύ πιο ευάλωτους στον έρωτα και στο πάθος. Μερικοί μεγάλοι έρωτες γεννιούνται κατά τη διάρκεια επικείμενων καταστροφών ή επικίνδυνων καταστάσεων πχ μετά από ένα σεισμό, κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων κλπ.

Είναι απόλυτοι οι κανόνες αυτοί; Φυσικά και όχι. Είπαμε, ο έρωτας είναι ασύμβατος με τη λογική. Δεν μπαίνει σε κουτάκια. Όσο και να προσπαθούμε να τον εντάξουμε κάπου, πάντα θα εμφανίζονται μπροστά μας ερωτευμένα ζευγάρια που αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν τις συμβάσεις  μας. Ζευγάρια που στα μάτια μας μπορεί να μοιάζουν αταίριαστα και αντισυμβατικά, ζευγάρια που ζουν ο καθένας στην άλλη άκρη της γης, ζευγάρια που ερωτεύτηκαν χωρίς καν να έχουν συναντηθεί, ζευγάρια με μεγάλη διαφορά ηλικίας, ζευγάρια αλλόθρησκα, ζευγάρια αλλοπρόσαλλα, ζευγάρια που το μόνο που τους ενώνει είναι ο έρωτας! Αυτό το μυστήριο!

Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους. 

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/451215/

antigrafotouantigrafotouantigrafotouantigrafotouantigrafotouantigrafotouantigrafotouhristougenniatikes-

skepseis-me-aformi-ta-dora-ton-paidion-/

Στα άδυτα της απιστίας (μέρος Β')

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι υπάρχουν άτομα που απιστούν ανεξάρτητα από το ποιος είναι ή τι κάνει ο σύντροφός τους, ανεξάρτητα από τα συναισθήματα που τρέφουν για αυτόν καθώς και ανεξάρτητα από την ποιότητα της σχέσης τους

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο

Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Στο πρώτο μέρος του άρθρου «Στα άδυτα της απιστίας» αναφέρθηκα εκτενώς στην απιστία ως αποτέλεσμα διαπροσωπικών δυσκολιών. 

Στις περιπτώσεις δηλαδή που αυτός που απιστεί δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για τις απιστίες του, αλλά έχει κατά κάποιο τρόπο «προκληθεί» να απιστήσει από τη συμπεριφορά του συντρόφου του ή που τέλος πάντων (αν ο όρος «έχει προκληθεί» σας πέφτει λίγο βαρύς)στις περιπτώσεις αυτές που η απιστία του ενός έχει να κάνει με τη συμπεριφορά και των δύο.

Το σενάριο όμως δεν είναι πάντα αυτό. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι υπάρχουν άτομα που απιστούν ανεξάρτητα από το ποιος είναι ή τι κάνει ο σύντροφός τους, ανεξάρτητα από τα συναισθήματα που τρέφουν για αυτόν καθώς και ανεξάρτητα από την ποιότητα της σχέσης τους.

Στις περιπτώσεις αυτές τα κίνητρα για την απιστία είναι πιο προσωπικά. Αναφέρω ενδεικτικά:

1)    Ο άπιστος από ιδεολογία: Το συγκεκριμένο άτομο ουδέποτε σκόπευε να παραμείνει πιστό. Έχει συνειδητά επιλέξει να έχει παραπάνω από ένα ερωτικούς συντρόφους αλλά συγχρόνως δεν θέλει να θυσιάσει τα προνόμια μιας συμβατικής μακροχρόνιας σχέσης (οικογένεια, παιδιά κλπ) οπότε στην περίπτωση που επιλέξει ένα/μια σύντροφο με τον οποίο δεν μοιράζονται την ίδια ιδεολογία αποφασίζει να λέει ψέματα ώστε να αποφεύγει τις προστριβές.

2)    Ο ανασφαλής: Νιώθει έντονη ανασφάλεια σχετικά με κάποια χαρακτηριστικό του / της (πχ εμφάνιση, ηλικία, επαγγελματική ή οικονομική κατάσταση). Χρησιμοποιεί την παράνομη σχέση με σκοπό να αποδείξει την αξία του/της και να επιβεβαιωθεί.

3)    Ο ανώριμος: Άτομα νεαρής ηλικίας, άτομα με πολύ περιορισμένες εμπειρίες ή άτομα συναισθηματικά ανώριμα συχνά συγχέουν τη φυσιολογική σεξουαλική έλξη που μπορεί κατά καιρούς κάποιος να νιώσει για άτομα του αντίθετου φύλου αποδίδοντας στη σεξουαλική αυτή έλξη τις ιδιότητες της «μιας και μοναδικής πραγματικής αγάπης» με αποτέλεσμα εύκολα να αφήνονται στην αγκαλιά του καθενός!


4)    Ο φέρων κάποιο τραύμα. Άτομα που έχουν υποστεί στην παιδική τους ηλικία κάποια τραυματική εμπειρία κακοποίησης ή παραμέλησης συχνά αρνούνται να δημιουργήσουν σχέσεις αμοιβαίας δέσμευσης και εμπιστοσύνης, αναζητώντας να γεμίσουν με εφήμερες σχέσεις το συναισθηματικό κενό που προκύπτει από την έλλειψη οικειότητας με το σύντροφό τους.

5)    Αυτός που χρησιμοποιεί την απιστία ως αντιπερισπασμό σε άλλες ανικανοποίητες ανάγκες του/της. Κάποιος πχ που δεν έχει επενδύσει αρκετά στη δημιουργία φιλικών και κοινωνικών σχέσεων, κάποιος που υποφέρει από οικονομική δυσπραγία ή μακροχρόνια ανεργία μπορεί ασυνείδητα να χρησιμοποιεί τα έντονα συναισθήματα που προσφέρουν οι αλλεπάλληλες εφήμερες σχέσεις ώστε να στρέφει την προσοχή του σε άλλη κατεύθυνση και ως εκ τούτου να κατευνάζει τα αρνητικά συναισθήματα που του δημιουργούνται από τα άλλα του προβλήματα.
Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι σχεδόν απίθανο κάποιος να καταφέρει να βρει τρόπους να κάνει το σύντροφό του να σταματήσει τις απιστίες μιας και κάτι τέτοιο απαιτεί την προσωπική θέληση και την αντοχή του άλλου να έρθει αντιμέτωπος με τα προσωπικά του προβλήματα καθώς και προσωπική δουλειά στην οποία συχνά οι άπιστοι σύντροφοι δεν είναι πρόθυμοι να δεσμευτούν.

Τα άτομα που σχετίζονται με το είδος αυτών των άπιστων συντρόφων συχνά αντιμετωπίζουν την κατάσταση ω ς ένα δίλημμα: «Εφόσον ο άλλος δεν πρόκειται να αλλάξει εγώ έχω δύο επιλογές: Ή θα πρέπει να το πάρω απόφαση, να παγώσω συναισθηματικά  και να μείνω στη σχέση γιατί (διαλέξτε εσείς τους λόγους) δεν μπορώ να φύγω ή θα πρέπει να βρω το κουράγιο και να διαλύσω τη σχέση».

Εγώ προσωπικά θεωρώ σημαντικό πριν κάποιος πάρει μια απόφαση σχετικά με το τι θα κάνει να προσπαθήσει πρώτα να δει κάποια πράγματα σχετικά με τον εαυτό του και τις επιλογές του.

Αν λοιπόν σχετίζεστε με ένα τέτοιο άτομο, χωρίς να μοιράζεστε την ίδια φιλοσοφία…

Αν πληγώνεστε ανεπανόρθωτα από αυτή του τη συμπεριφορά…

Αν σας είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι στο χέρι σας να την αλλάξετε….

…Τότε προτείνω να κάνετε ένα βήμα πίσω…

…να σκεφτείτε κάποια πράγματα σχετικά με εσάς και τις επιλογές σας…

…και τέλος να αναρωτηθείτε: 

Γιατί ΕΓΩ επέλεξα να συνδεθώ με ένα άτομο που θεωρώ προβληματικό; Αν αρχικά δεν το ήξερα αλλά το ανακάλυψα στην πορεία, γιατί παραμένω σε μια σχέση που με πληγώνει; Ποιο είναι άραγε το ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑ; 

Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, ότι έχω επανειλημμένως έρθει σε επαφή με ανθρώπους που σχετίζονταν με άτομα που ήταν άπιστα και οι οποίοι μέσα από τα τρομερά επώδυνα συναισθήματα που τους δημιούργησε η απιστία του συντρόφου τους, κατάφεραν να γυρίσουν το φακό στον εαυτό τους και να μετατρέψουν την απιστία του συντρόφου τους στην εκκίνηση ενός εξαιρετικά ωφέλιμου προσωπικού ταξιδιού αυτογνωσίας και προσωπικών ανατροπών! Το ίδιο φυσικά ισχύει και για άτομα που δεν μπορούν να παραμείνουν πιστά στις σχέσεις τους για κάποιον από τους παραπάνω λόγους και αρχίζουν να συνειδητοποιούν τους λόγους και το κόστος που καλούνται να πληρώνουν οι ίδιοι και αυτοί που αγαπούν λόγω της συμπεριφοράς τους!

z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους. 

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/435682/antigrafotouantigrafotousuberifores-pros-apofugin-gia-pio-apotelesmatikous-kavgades/

Γιατί μία γυναίκα ζητά διαζύγιο ξαφνικά

Αν περάσουν τα χρόνια και μία γυναίκα που προσπαθεί επίμονα να φτιάξει τη σχέση της δεν τα καταφέρει, αρχίζει να πιστεύει ότι τα πράγματα δεν επιδέχονται αλλαγής...

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο

Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Αν κοιτάξει κάποιος τα στατιστικά για τα διαζύγια θα δει ότι η πλειονότητά τους ζητείται από γυναίκες. Έχω επανειλημμένως πέσει πάνω σε έρευνες που υποστηρίζουν ότι περίπου τρία στα τέσσερα διαζύγια βγαίνουν έπειτα από γυναικεία πρωτοβουλία. 

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορεί να κάνουν μια γυναίκα να θέλει να εγκαταλείψει το γάμο της, αλλά σήμερα δεν θα ασχοληθούμε με κανέναν από αυτούς. 

Σήμερα θα ασχοληθούμε με το εξής παράδοξο που έχω παρατηρήσει να συμβαίνει στην πλειοψηφία των ζευγαριών που έρχεται να με συμβουλευτεί ενώ βρίσκεται σε διαδικασία διαζυγίου. Το εν λόγω παράδοξο είναι το εξής: Στις (ομολογουμένως σπάνιες) περιπτώσεις που είναι ο άνδρας αυτός που ζητά το διαζύγιο, ο λόγος που το ζητά (όποιος και αν είναι αυτός) συνήθως είναι ξεκάθαρος και στους δύο. Στις περιπτώσεις όμως που η διαδικασία του διαζυγίου έχει κινηθεί από τη γυναίκα οι λόγοι φαίνεται να είναι ασαφείς, ιδιαίτερα στον άνδρα! 

Το αίτημα των ανδρών σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να «συνετίσω» τη γυναίκα τους που «τρελάθηκε» και ζητά «ξαφνικά» διαζύγιο. Υποστηρίζουν ότι η σχέση τους «είναι μια χαρά», καταλήγουν να αναρωτιούνται  μήπως η γυναίκα τους έχει βρει άλλον και γεμάτοι θυμό τη ρωτούν ξανά και ξανά: «Μα καλά τι έπαθες ξαφνικά; Μύγα σε τσίμπησε; Ποιο είναι το πρόβλημά σου;». 

Θα ήταν πολύ εύκολο και βολικό να επιρρίψουμε την ευθύνη του διαζυγίου σε μια «τρελαμένη» γυναίκα που βαρέθηκε, αγανάκτησε, ξύπνησε στραβά και θέλει ξαφνικά «να τα τινάξει όλα στον αέρα» αλλά θα ήταν σίγουρα πιο χρήσιμο να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε αυτή της τη συμπεριφορά. Ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό είναι παρακολουθώντας το χρονικό της «τρέλας της».

Στην αρχή του γάμου, οι γυναίκες είναι αυτές που συνήθως αναλαμβάνουν την «ευθύνη» της σχέσης. Οι γυναίκες είναι αυτές που φροντίζουν να μην χάνεται η επικοινωνία και να διατηρείται η εγγύτητα στο ζευγάρι. Σε περίπτωση που κάτι πάει να χαλάσει στη σχέση, η γυναίκα είναι αυτή που θα τρέξει να φτιάξει τα πράγματα. Αυτό συμβαίνει γιατί η γυναίκα είναι έτσι προγραμματισμένη ώστε να νιώθει ότι φέρει την ευθύνη της σχέσης. Αν όμως ο σύντροφός της δεν ανταποκριθεί σε αυτές της τις προσπάθειες, τότε η γυναίκα αρχίζει να παραπονιέται για τα πάντα. Για τις υποχρεώσεις του σπιτιού, για τις υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά, για το πόσο χρόνο περνάνε μαζί σαν ζευγάρι. Δυστυχώς, όσο περισσότερο γκρινιάζει  η γυναίκα, τόσο περισσότερο ο άντρας της απομακρύνεται. Και όσο περισσότερο ο άντρας απομακρύνεται, τόσο περισσότερο γκρινιάζει η γυναίκα, μπλέκοντας έτσι σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς τελειωμό.
Αφού περάσουν μερικά χρόνια όπου η γυναίκα προσπαθεί επίμονα αλλά ανεπιτυχώς να φτιάξει τη σχέση, τελικά αρχίζει να πιστεύει ότι τα πράγματα δεν επιδέχονται αλλαγής και υποχωρεί. Καταλήγει να πιστεύει ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως λύση, αφού έχει δοκιμάσει τα πάντα χωρίς ποτέ να καταφέρει τίποτα. Τότε είναι που αρχίζει να σκέφτεται ότι η μόνη λύση είναι το διαζύγιο και ξεκινά να σχεδιάζει προσεκτικά τις λεπτομέρειες.

Όσο καιρό σχεδιάζει μια γυναίκα τη διαφυγή της, σταματάει να προσπαθεί να διορθώσει τη σχέση και το σύζυγο της και απορροφάται από τις πρακτικές λεπτομέρειες της δικής της ζωής. Στρέφει το φακό στον εαυτό της και προσπαθεί να φτιάξει τον εαυτό της και τις περιστάσεις ώστε να γίνουν τόσο ευνοϊκές που ένα διαζύγιο να είναι δυνατό. Όλη αυτή η στροφή της ενέργειας στον εαυτό της συνοδεύεται από μια φαινομενικά ευχάριστη αλλαγή: Η γυναίκα σταματάει τη γκρίνια.

Δυστυχώς ο άντρας εκλαμβάνει αυτή τη σιωπή ως ένα μήνυμα ότι «όλα είναι καλά». Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που όταν τελικά η γυναίκα νιώσει έτοιμη και προχωρήσει στο να ζητήσει διαζύγιο, ο άντρας πέφτει από τα σύννεφα. 

Το ότι μια γυναίκα γκρινιάζει και παραπονιέται είναι συνήθως δείγμα ότι ακόμα ενδιαφέρεται για το σύντροφό της και την σχέση της και ότι προσπαθεί να κάνει τη σχέση τους πιο δυνατή. Αν διαβάζετε αυτό το άρθρο και είστε γυναίκα που γκρινιάζει, προσπαθήστε να βρείτε πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να εκφράσετε τη δυσαρέσκειά σας. Αν είστε άντρας και η γυναίκα σας γκρινιάζει διαρκώς, προσπαθήστε να διακρίνετε πίσω από τα παράπονά και τις απειλές της, την βαθιά της ανάγκη να παραμείνετε μαζί!

Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε μας e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους. 

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/428483/giati-mia-gunaika-zita-diazugio-xafnika/

«Χαράμισα τα καλύτερά μου χρόνια»: Τι κρύβεται πίσω από τις «θυσίες» μιας γυναίκας

Η σύγχρονη Ελληνίδα, μέσα στο πλαίσιο του γάμου και της οικογενειας, νιώθει ότι διαρκώς υποχωρεί και συμβιβάζεται

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο

Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Ένα από τα πιο κοινά παράπονα που εκφράζουν οι γυναίκες τόσο στον ψυχολόγο τους όσο και στις φίλες τους αφορά στις «θυσίες» που προβαίνουν (ιδιαίτερα μέσα στο γάμο) για τον σύντροφο και τα παιδιά τους. Εκφράσεις όπως «χαράμισα μαζί σου τα καλύτερά μου χρόνια», «μετά από όλα αυτά που έκανα για εσένα, αυτό είναι το ευχαριστώ;» αν και λίγο αναχρονιστικές, αντηχούν γνώριμα στα αυτιά όλων μας. 


Μπορεί βέβαια οι σημερινές γυναίκες να αποφεύγουν τη χρήση του όρου «θυσία» (επηρεασμένες τόσο από την αρνητική φόρτιση που έχουν προλάβει να προσδώσουν στον όρο οι μανάδες τους όσο και από την ευρέως πλέον αποδεκτή θέση της pop psychology ότι η καλή μάνα και σύζυγος  πρέπει να κοιτάζει να ικανοποιήσει πρώτα τις δικές της ανάγκες και μετά των άλλων) αλλά το μήνυμα παραμένει το ίδιο: Είτε με εκφράσεις όπως «στο τέλος πάντα εγώ υποχωρώ», «όλο με τα παιδιά ασχολούμαι», «κακώς άφησα την καριέρα μου στην άκρη» είτε με μακροσκελείς περιγραφές των αδιέξοδων καταστάσεων που τις «αναγκάζουν» να βάλουν τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες στο περιθώριο, ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών νιώθει και διατείνεται - ακόμα και σήμερα - ότι οι δικές τους προσωπικές ανάγκες έρχονται μέσα στο σπίτι τελευταίες. 

Μπορεί λοιπόν η σύγχρονη Ελληνίδα να μην διατυμπανίζει ευθέως ότι «θυσιάζεται» αλλά η προσωπική μου εμπειρία δείχνει ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό (τουλάχιστον μέσα στο πλαίσιο του γάμου και της οικογενειας) νιώθει ότι διαρκώς υποχωρεί και συμβιβάζεται. Έχω συχνά αναρωτηθεί τι είναι αυτό που κάνει τόσες γυναίκες να νιώθουν ότι ο γάμος λειτουργεί εις βάρος τους και τι είναι αυτό στο οποίο αποσκοπούν παραιτούμενες από τις δικές τους επιθυμίες προκειμένου να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες ή τις ανάγκες των άλλων. 

Για το λόγο αυτό, προσωπικά, όταν ακούω αφηγήσεις γυναικών που ξεχειλίζουν από οργή για τις θυσίες ή τις υποχωρήσεις που κάνουν για το σύντροφο ή την οικογένειά τους προσπαθώ να τις βοηθήσω ζητώντας τους να σκεφτούν προσεκτικά τους λόγους που προβαίνουν σε αυτές.Για ποιο λόγο υποχωρούν ή θυσιάζονται; Τι προσδοκούν να επιτύχουν;

Στις περιπτώσεις που κάποια γυναίκα αποφασίσει να εμπλακεί στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, είναι πολύ πιθανό να ανακαλύψει ότι πίσω από τους συνειδητούς λόγους που την κάνουν να «θυσιάζεται», να υποχωρεί ή να παραιτείται από τις επιθυμίες της (και που συνήθως περιλαμβάνουν διακαιολογίες όπως «μα δεν γίνεται αλλιώς», «ο άλλος είναι ξεροκέφαλος», «αν δεν το κάνω οι συγκρούσεις θα αποβούν μοιραίες» κλπ) κρύβονται άλλοι, ασυνείδητοι λόγοι ή δευτερεύοντα οφέλη που την ωθούν να συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο.

Ένας από τους πιο συνηθισμένους λόγους που συχνά οι γυναίκες υποχωρούν μπροστά στις επιθυμίες του άντρα τους είναι γιατί φοβούνται τις συγκρούσεις και νιώθουν αδύναμες. Οι γυναίκες εν ολίγοις βάζουν συχνά τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες σε δεύτερη μοίρα, γιατί πολύ απλά δεν νιώθουν αρκετά δυνατές ώστε να τις διεκδικήσουν ευθέως. Η γκρίνια και η μουρμούρα που ακολουθούν τις υποχωρήσεις ή τις θυσίες τους αναδύονται από το συναίσθημα του θυμού που τους προκαλεί το αίσθημα αυτό της ανημποριάς.

Επίσης σε ορισμένες περιπτώσεις χρησιμοποιούν την αυτοθυσία σαν ένα εργαλείο που θα τους προσφέρει ηθική κατοχύρωση σε άλλες ενδεχόμενες απαιτήσεις τους. Σε ασυνείδητο επίπεδο επιλέγουν να «υποχρεώσουν» το σύντροφό τους σε ηθικό επίπεδο ή μέσω της δημιουργίας ενοχών ώστε να ανταποδώσει καλύπτοντας κάποιες άλλες (ανομολόγητες) ανάγκες τους λόγω  των θυσιών ή των υποχωρήσεων που έκαναν οι ίδιες για αυτόν. Στις περιπτώσεις αυτές προσπαθούν διαρκώς και με κάθε τρόπο να αποδείξουν την υπομονή και την ανεκτικότητά τους. 

Ένας άλλος λόγος που μπορεί μια γυναίκα ασυνείδητα να προτάσσει τις θυσίες της είναι γιατί συχνά λειτουργούν σαν δικαιολογία για πράγματα που και η ίδια ενώ υποστηρίζει ότι δικαιούται στην πραγματικότητα δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της ότι μπορεί να τα καταφέρει. Για παράδειγμα, μια γυναίκα που λέει ότι παραιτήθηκε της δυνατότητας να κάνει μια λαμπρή καριέρα προκειμένου να αφιερωθεί στην οικογένεια, μπορεί ενδόμυχα να φοβόταν ότι δεν είχε τις δυνατότητες να πετύχει επαγγελματικά και για να μην το παραδεχτεί (τόσο στον εαυτό της όσο και στους άλλους) να χρησιμοποιεί το μεγάλωμα των παιδιών σαν δικαιολογία.

Φυσικά, οι λόγοι που επίσης μπορεί μια γυναίκα να αφήσει στην άκρη τις διεκδικήσεις της και να θυσιάσει τις προσωπικές της επιθυμίες ή φιλοδοξίες σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι και κοινωνικοί. Η κοινωνία μας ενώ έχει την τάση να επιβραβεύει την δυναμικότητα και τη διεκδικητικότητα στους άντρες, μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικριτική σε μια γυναίκα που διεκδικεί ευθέως και «δεν κάνει πίσω». Αν ένας άντρας κάνει πίσω και υποχωρεί διαρκώς στη σχέση του είναι «γυναικούλα», αν μια γυναίκα διεκδικεί και είναι ανυποχώρητη είναι «σκύλα». Σε ψυχολογικό επίπεδο δεν είναι πάντα έυκολο μια γυναίκα να πάει κόντρα στο κατεστημένο, ιδιαίτερα όταν οι καταβολές της είναι παραδοσιακές.

Το πρόβλημα με αυτού του είδους τις «παραιτήσεις» ή «θυσίες» δεν είναι φυσικά οι παραιτήσεις ή οι θυσίες αυτές καθεαυτές αλλά το γεγονός ότι δεν γίνονται για τους σωστούς λόγους. Οι θυσίες που γίνονται για τους σωστούς λόγους, για την ευημερία της οικογένειας και αυτών που αγαπάμε, στην πραγματικότητα δεν επιφέρουν μιζέρια αλλά μια άφατη χαρά. Δεν είναι ούτε περίεργο, ούτε ταπεινωτικό για έναν άνθρωπο (είτε πρόκειται για άντρα είτε για γυναίκα) να βάλει στην άκρη τις προσωπικές του ανάγκες  δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την αφοσίωσή του σε αυτούς που αγαπά ή προσδοκώντας κάτι που έχει μεγαλύτερη αξία από μια πρόσκαιρη απόλαυση. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν τα άτομα προβαίνουν σε «θυσίες» των οποίων αρνούνται να αναλάβουν την προσωπική ευθύνη, όταν «θυσιάζονται» υποστηρίζοντας συγχρόνως ότι δεν το επιθυμούν πραγματικά, όταν στην πραγματικότητα ο λόγος για τον οποίο θυσιάζονται, υποχωρούν ή συμβιβάζονται είναι γιατί περιμένουν αναγνώριση και απαιτούν ανταλλάγματα.  

Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους. 

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/469099/antigrafotouantigrafotouto-paidi-mou-einai-oli-tin-ora-pano-apo-enan-upologisti-enas-sughronos-provlimatismos/

Ο ανείπωτος πόνος της απώλειας: Γιατί δεν κλαίμε πια;

Απαγορεύεται να δείχνουμε τις αδυναμίες μας. Λένε ότι αυτό συμβαίνει γιατί «σε αυτή την κοινωνία για να πας μπροστά πρέπει να δείχνεις δυνατός», είναι όμως πραγματικά αυτός ο λόγος;

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο
Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στην κηδεία ενός αγαπημένου φίλου. Ήταν νέος, είχε μια όμορφη γυναίκα και δύο γιους στην εφηβεία, ήταν εξαιρετικά αξιόλογος, πολύ επιτυχημένος και αγαπητός σε όλους όσους τον γνώριζαν. 


Είχε μάνα, αδερφή, πολλούς στενούς φίλους και συνεργάτες. Στην κηδεία του προσέτρεξαν συντετριμμένοι εκτός από την οικογένειά του εκατοντάδες φίλοι και γνωστοί. Τα στεφάνια είχαν πλημμυρίσει την αυλή της εκκλησίας. Ο Παύλος ήταν αναμφισβήτητα ένας άνθρωπος που αγαπήθηκε πολύ. Κι όμως. Το κλάμα στην κηδεία του ήταν βουβό. Το κλίμα ήταν βαρύ, τα μάτια κάποιων βουρκωμένα αλλά αυτός ο θρήνος που σου κόβει την ανάσα, η απελπισία που προκαλεί σε όλους μας μια τέτοια απώλεια, δεν είχε χώρο να εκφραστεί.

Έτσι είναι τώρα πια οι κηδείες. Αξιοπρεπείς. Σταματήσαμε να ξενυχτάμε τους νεκρούς μας, απαγορεύσαμε το μοιρολόι, ντρεπόμαστε να θρηνήσουμε, να κλάψουμε, να αγκαλιαστούμε. Τα δάκρυα παγώνουν στα μάτια μας και δεν κυλάνε, ο κόμπος στο στομάχι δε λύνεται. Αν όμως δεν κλάψεις και στην κηδεία αυτών που αγαπάς, τότε πού στο καλό θα κλάψεις; Κι όμως. Το μήνυμα είναι σαφές: Μην παρεκτρέπεσαι. Μην κλαις. Μην κοιτάζεις τους άλλους στα μάτια. Αν είσαι λίγο παραπάνω ευσυγκίνητος φόρα μαύρα γυαλιά και κράτα το βλέμμα χαμηλά. Να είσαι διακριτικός. Και μην ξεχνάς ότι και η αγκαλιά απαγορεύεται. Άλλωστε δεν έχουμε ανάγκη, είμαστε όλοι δυνατοί. Κι αν ο νεκρός είναι πολύ δικός σου, αν είναι ο άντρας σου, αν είναι το παιδί σου, αν είναι η μάνα σου και νιώθεις πως όσο και αν προσπαθήσεις δεν θα μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου από τον πόνο μην ανησυχείς, υπάρχει λύση και για εσένα.  Θα πάρεις χάπια. Όχι, δεν γιατρεύουν τον πόνο αλλά τουλάχιστον σε προστατεύουν από το να έρθεις σε επαφή μαζί του.

Οι Δυτικές κοινωνίες, και ιδιαίτερα η αστική τάξη, φαίνεται να περιορίζει όλο και περισσότερο την έκφραση των συναισθημάτων της. Απαγορεύεται να κλαίμε δημοσίως, να δείχνουμε τις αδυναμίες μας, να εκφράζουμε την απελπισία ή τους φόβους μας. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτό συμβαίνει γιατί «σε αυτή την κοινωνία για να πας μπροστά πρέπει να δείχνεις δυνατός», είναι όμως πραγματικά αυτός ο λόγος; Αν κοιτάξουμε προσεχτικά θα δούμε ότι η σύγχρονη αστική τάξη φαίνεται να μην εγκρίνει όχι μόνο την έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων αλλά και των θετικών. Ποιος αγκαλιάζεται, ποιος λέει ότι αγαπάει, ποιος γελάει δυνατά; Ποιος κλαίει από χαρά, ποιος χορεύει στα μπαρ, ποιος λέει ευχαριστώ γεμάτος ευγνωμοσύνη; Τα συναισθήματα μας, είτε θετικά είτε αρνητικά, πρέπει να τα κρύβουμε. Με την επίφαση της δήθεν αξιοπρέπειας, απομακρυνόμαστε σε τέτοιο βαθμό από αυτά που πολλοί καταλήγουν να αμφισβητούν ακόμα και την ύπαρξή τους. 

Τι γίνεται όμως με τα συναισθήματα που μένουν ανέκφραστα; Η εμπειρία μου ως ψυχοθεραπεύτρια μου έχει επανειλημμένως δείξει ότι όταν κάποιος κλείνει την πόρτα σε συναισθήματα που τον πονάνε, αυτά δεν εξαφανίζονται απλά μεταλλάσσονται ή διοχετεύονται αλλού. Η θλίψη μπορεί να γίνει οργή, ο θυμός μπορεί να γίνει κατάθλιψη, η ντροπή και ο φόβος μπορεί να πάρουν τη μορφή νευρώσεων. Ή μπορεί να μεταλλαχτούν σε ψυχοσωματικές ασθένειες, έλκος, εκζέματα, αυτοάνοσα νοσήματα. Πολλοί είναι άλλωστε σήμερα και οι ειδικοί που πλέον αποδέχονται την άμεση σχέση της μη έκφρασης συναισθημάτων ακόμα και με την εμφάνιση του καρκίνου ή της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο πως όλα τα παραπάνω ανθούν περισσότερο από παντού στις ανεπτυγμένες και «αξιοπρεπείς» κοινωνίες. 

Επίσης, αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να αντέχει τον πόνο της απώλειας. Αυτό που καμιά φορά δεν αντέχει, είναι να μην τον εκφράζει. Γνωρίζω επίσης ότι ο πόνος γίνεται πιο ελαφρύς μόνο όταν τον μοιράζεσαι. 

Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Να τα κλαίτε τα πεθαμένα σας.
Αντίο Παύλο.

Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους. 

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/455784/o-aneipotos-ponos-tis-apoleias-giati-den-klaime-pia/

Τι κρύβει η ατάκα: «Δεν σκόπευα να απιστήσω, απλά έτυχε»

Οι σχέσεις (ιδιαίτερα οι απαγορευμένες) δεν «συμβαίνουν», αντίθετα απαιτούν προσεχτικό σχεδιασμό και λήψη αποφάσεων

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο
Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Δουλεύοντας εδώ και αρκετά χρόνια ως θεραπεύτρια μου έχει δοθεί το προνόμιο να ακούω τις σκέψεις, τους προβληματισμούς  αλλά και τα μυστικά ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, με διαφορετική μόρφωση και με διαφορετικές ιδέες, αξίες και προσωπικότητες. Σχεδόν τίποτα δεν με σοκάρει πλέον, πολύ σπάνια μπορεί κάποιος να με βγάλει από τα νερά μου και ελάχιστα είναι τα πράγματα αυτά που μπορεί να με εκνευρίσουν.  Κι όμως υπάρχει κάτι που κάθε φορά που το ακούω, δυσκολεύομαι να κρύψω τον εκνευρισμό και τη δυσπιστία μου.

Με την απιστία ανάμεσα σε παντρεμένα ζευγάρια να είναι στην καθημερινή μου ατζέντα, αυτό που συχνά με κάνει να αμφισβητώ τα λεγόμενα αυτού που έχω μπροστά μου είναι η δήλωση ότι «δεν σκόπευα να απιστήσω, απλά έτυχε»!

Η αλήθεια είναι ότι έχω πλέον χάσει το λογαριασμό του πόσες φορές έχω ακούσει άπιστους συζύγους (άντρες και γυναίκες) να υποστηρίζουν ότι «δεν έψαχνα για σχέση», «δεν ξέρω πώς συνέβη», «δεν το σχεδίασα», «απλά έτυχε».  Αυτό δηλαδή που λένε είναι ότι εκεί που έκαναν ότι κάνουν κάθε μέρα, εκεί που δεν τους απασχολούσε τίποτα άλλο πέρα από τη δουλίτσα τους, βρέθηκαν ξαφνικά γυμνοί σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου να κάνουν παθιασμένο σεξ σαν να μην υπάρχει αύριο. Απλά έτυχε; Ε, δεν το νομίζω!

Οι σχέσεις (ιδιαίτερα οι απαγορευμένες) δεν «συμβαίνουν», αντίθετα απαιτούν προσεχτικό σχεδιασμό και λήψη αποφάσεων. Συχνά οι επιλογές που κάνουμε και οι οποίες οδηγούν στη σύναψη μιας «απαγορευμένης» σχέσης μπορεί εκ πρώτης όψης να φαίνονται σχετικά αθώες: ένα μεσημεριανό γεύμα με ένα συνάδελφο, μια συνάντηση με ένα παλιό μας φλερτ για να πιούμε ένα ποτό και να πούμε τα νέα μας, αθώες αλλά μακροσκελείς συζητήσεις στο facebook με γνώριμους του αντίθετου φύλου… 

Όλα τα παραπάνω μπορεί φαινομενικά να είναι αθώες συμπτώσεις, στην πραγματικότητά όμως, ένα γεύμα εύκολα μπορεί να ακολουθηθεί από ένα δεύτερο γεύμα και μια μακροσκελής συζήτηση εξίσου εύκολα μπορεί να ακολουθηθεί από μια ακόμα πιο μακροσκελή και ακόμα μία και ούτω καθεξής. Οι συζητήσεις γίνονται όλο και πιο προσωπικές. Και όσο πιο προσωπικές γίνονται οι συζητήσεις, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες οι δύο «φίλοι» να αρχίσουν να μοιράζονται τα παράπονά τους σχετικά με τον υπάρχοντα σύντροφο τους, ψάχνοντας για ένα καλό λόγο και λίγη υποστήριξη από αυτόν που έχουν απέναντι τους. 

Τα άτομα αυτά μπορεί να λένε στον εαυτό τους ότι «απλά είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον» ή «χρειαζόμουν να ακούσω τη γνώμη από ένα άτομο του αντίθετου φύλου», η αλήθεια όμως είναι ότι δεν χρειάζεται κανείς να έχει πτυχίο ψυχολογίας για να καταλάβει ότι αυτό που εννοούν είναι ότι «μου αρέσει να μιλάω μαζί σου, περνάμε καλά, δεν πάμε λίγο και από την κρεβατοκάμαρα;». Όσο και να θέλει κάποιος να πείσει τον εαυτό του ότι οι συζητήσεις και τα ραντεβού αυτά «τυχαίνουν», η αλήθεια είναι ότι όλοι ξέρουν τι είναι αυτό που ξεκινάνε και πού μπορεί να καταλήξει.

Έχουμε βέβαια και το θέμα με το αλκοόλ και τα «δεν ήξερα τι έκανα», «δεν θυμάμαι τίποτα» κλπ. Και ενώ φυσικά η αλήθεια είναι ότι πολλές «λάθος» αποφάσεις μπορεί να παρθούν κάτω από την επήρεια του αλκοόλ, εκτός και αν κάποιος μας ανοίξει το στόμα με το ζόρι και μας αναγκάσει να πιούμε, το να πιούμε ένα ποτό αποτελεί επιλογή. Το να πιούμε δεύτερο είναι μια ακόμα επιλογή. Το να πιούμε μέχρι να μείνουμε αναίσθητοι και να μην ξέρουμε τι και με ποιον το κάνουμε, όσο και αν είναι αλήθεια ότι όταν συμβαίνει είναι πέρα από τις δυνάμεις μας, το να επιτρέψουμε να συμβεί είναι επιλογή.

Όσοι υποστηρίζουν ότι η απιστία που έκαναν απλά έτυχε να συμβεί, δεν λένε απαραίτητα ψέματα, ούτε σημαίνει ότι προσπαθούν με κάποιο τρόπο να δικαιολογηθούν – συχνά πιστεύουν απόλυτα ότι αυτό που λένε είναι αλήθεια. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι το ψέμα αλλά η έλλειψη επίγνωσης του τρόπου που μπορεί οι πράξεις τους, όσο αθώες και αν ήταν φαινομενικά, τους οδήγησαν σε δυσχερείς καταστάσεις. Όποιος έχει απιστήσει και υποστηρίζει ότι αυτό απλά έτυχε θα πρέπει να έχει υπόψην του ότι οι παράλληλες σχέσεις ή το ευκαιριακό σεξ δεν είναι θέμα τύχης. Όπως θέμα τύχης δεν είναι ούτε το να ξεπεραστεί ο πόνος που μπορεί να προκαλέσει στον απατημένο σύντροφο η συμπεριφορά του άπιστου. Ο μόνος τρόπος για να βοηθήσει κάποιος το σύντροφό του να ξεπεράσει τον πόνο που του προκάλεσε η συμπεριφορά του είναι να κοιτάξει μέσα του και να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το «απλά έτυχε» δεν το αγοράζει κανείς. 

Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους. 

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/454048/den-skopeua-na-apistiso-apla-etuhe-otan-kruvomaste-piso-apo-to-dahtulo-mas/

Τα παιδιά και η σχέση τους με τα χρήματα

Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων γονιών δεν δίνει ιδιαίτερη βάση στην συστηματική εκπαίδευση των παιδιών τους σχετικά με την οικονομική διαχείριση

Ζωή Στραβοπόδη - Τζιάνο

Ψυχοθεραπεύτρια - Οικογενειακή Σύμβουλος

Στη νέα οικονομική πραγματικότητα που βιώνει η ελληνική κοινωνία αποτελεί ίσως μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ η σωστή εκπαίδευση των παιδιών σε θέματα οικονομικής φύσης και διαχείρισης. Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων γονιών δεν δίνει ιδιαίτερη βάση στην συστηματική εκπαίδευση των παιδιών τους σχετικά με την οικονομική διαχείριση και απλά καλύπτει τις όποιες ανάγκες ή επιθυμίες των παιδιών όπως αυτές προκύπτουν ή όπως οι ίδιοι κρίνουν ανά περίσταση. Το να μάθουν όμως από μικρή ηλικία τα παιδιά το πώς να διαχειρίζονται μόνα τους κάποια χρηματικά ποσά πρόκειται να συμβάλλει στην μελλοντική τους επιτυχία και ευτυχία.

Πριν εμπλέξετε τα παιδιά συζητήστε με το σύντροφό σας
Ο κάθε γονιός έχει τα δικό του σύστημα αξιών, τους δικούς του φόβους και τις δικές του επιθυμίες όσον αφορά την οικονομική διαχείριση. Πολλές φορές μάλιστα οι δύο γονείς διαφωνούν μεταξύ τους για το εν λόγω θέμα με αποτέλεσμα να δίνουν στα παιδιά τους αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα. Όπως όμως και σε όλα τα άλλα θέματα διαπαιδαγώγησης, έτσι και στο θέμα αυτό, οι γονείς θα πρέπει πριν εμπλέξουν τα παιδιά τους να έχουν συζητήσει οι ίδιοι διεξοδικά τις ιδέες τους, τους φόβους και τους προβληματισμούς τους και να έχουν καταλήξει ομόφωνα σε ένα ξεκάθαρο πλάνο εκπαίδευσης. 

Οι γονείς είναι ο καθρέφτης των παιδιών
Η διαχείριση των οικονομικών είναι από τους ελάχιστους τομείς που τα παιδιά επηρεάζονται σχεδόν αποκλειστικά από τη συμπεριφορά των γονέων τους. Είναι κάτι που δεν διδάσκεται στο σχολείο και κάτι στο οποίο οι φίλοι και οι παρέες έχουν ελάχιστη επιρροή. Αν θέλετε να ξέρετε πως θα διαχειρίζονται τα παιδιά σας τα χρήματά τους όταν μεγαλώσουν, κοιταχτείτε για λίγο στον καθρέφτη. Αν τα οικονομικά σας είναι σε τάξη μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι. Αν όμως δεν ξέρετε τι ξοδεύετε ή τι χρωστάτε και σε ποιον, ίσως θα ήταν καλύτερα πριν κάνετε τον κόπο να διδάξετε το οτιδήποτε στα παιδιά σας να προσπαθήσετε να βάλετε μια τάξη στα δικά σας οικονομικά. Επίσης έχετε υπόψη σας ότι σε γενικές γραμμές τα σύνδρομα της στέρησης και της υπερπροσφοράς είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν έντονα την ελληνική οικογένεια. Φροντίστε να αποφύγετε ακραίες θέσεις που θα έχουν σαν αποτέλεσμα είτε το «μπούκωμα» των παιδιών, είτε την ενοχοποίηση της όποιας επιθυμίας τους. Να θυμάστε ότι η επιθυμία και το κίνητρο για απόκτηση αγαθών έρχεται μόνο μέσα από μικρές ελλείψεις, αλλά να θυμάστε ότι και οι ακραίες και δίχως λόγο στερήσεις προκαλούν συμπλέγματα και μια αίσθηση ανημποριάς που δύσκολα ανατρέπεται στην ενήλικη ζωή.

Εργασία - Δαπάνες - Αποταμίευση – Επενδύσεις
Είναι σημαντικό να δίνουμε στα παιδιά την ευκαιρία να έρχονται από μικρή ηλικία σε επαφή με λεφτά και να διαχειρίζονται μικρά χρηματικά ποσά. Ο μόνος τρόπος να κατανοήσουν και να σεβαστούν τα παιδιά την αξία των χρημάτων είναι αν τους δοθεί η ευκαιρία να τα κερδίσουν, να τα ξοδέψουν, να τα αποταμιεύσουν ή ακόμα και να τα επενδύσουν. Τα παιδιά ξοδεύουν αλόγιστα τα χρήματα που έχει ο γονιός στο πορτοφόλι του αλλά αν τα ίδια χρήματα βρεθούν στο δικό τους πορτοφόλι θα το σκεφτούν διπλά και τριπλά πριν προβούν σε οποιαδήποτε σπατάλη!

Τα καλά έρχονται σε αυτούς που περιμένουν
Σε μια εποχή που οι περισσότερες ανάγκες ικανοποιούνται άμεσα είναι πολύ δύσκολο να μάθουμε τα παιδιά μας πώς να περιμένουν. Όταν όμως τα παιδιά ζητάνε κάτι, οι γονείς θα πρέπει αρχικά να λένε όχι. Είναι δουλειά τους, πριν πουν ναι, να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αξιολογήσουν τις υλικές τους ανάγκες, να βάλουν προτεραιότητες και να προγραμματίσουν ανάλογα τις αγορές τους. Σε αυτό βοηθάει πολύ η θέσπιση ενός χαρτζιλικιού που θα δίνεται σε σταθερά χρονικά διαστήματα (εβδομαδιαίως για τα παιδιά μικρότερης ηλικίας και μηνιαίως για τα μεγαλύτερα παιδιά) και εφόσον οι απαραίτητες δαπάνες έχουν φυσικά καλυφθεί από τους ίδιους τους γονείς. 

Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους.

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/563230/ta-paidia-kai-i-shesi-tous-me-ta-hrimata/

Τι να πείτε σε κάποιον που πενθεί

Ένα άτομο που μόλις έχει υποστεί μια σημαντική απώλεια έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ τη γνήσια επαφή που μπορεί να του προσφέρει ο περίγυρός του

Ζωή Στραβοπόδη - Τζιάνο

Ψυχοθεραπεύτρια - Οικογενειακή Σύμβουλος

Πολλοί πιστεύουν πως δεν υπάρχουν λόγια που μπορούν να ανακουφίσουν τον πόνο κάποιου που πενθεί. Η αλήθεια όμως είναι ότι ένα άτομο που μόλις έχει υποστεί μια σημαντική απώλεια έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ τη γνήσια επαφή που μπορεί να του προσφέρει ο περίγυρός του.

Οι παρακάτω εκφράσεις αποτελούν έναν απλό αλλά συνάμα τρυφερό και γεμάτο κατανόηση τρόπο να εκφράσει κάποιος τη συμπάθειά του και να προσφέρει ανακούφιση σε ένα άτομο που πενθεί για το θάνατο ενός αγαπημένου συγγενή ή φίλου.

1) Τι αγαπούσες περισσότερο πάνω του/της; Τι θα σου λείψει περισσότερο;
Δυστυχώς, αυτά που συνήθως λέμε πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια μιας κηδείας περιορίζονται σε στερεοτυπικές εκφράσεις όπως «συλλυπητήρια», «κουράγιο», «ο χρόνος όλα τα γιατρεύει», «τουλάχιστον τώρα ηρέμησε από την ταλαιπωρία» ή «τουλάχιστον δεν ταλαιπωρήθηκε» και άλλες τέτοιες κουβέντες που προσφέρουν λίγη έως καθόλου παρηγοριά στον πενθούντα. Τέτοιου είδους εκφράσεις που δεν απαιτούν απάντηση, στην ουσία χρησιμεύουν αποκλειστικά σε αυτόν που τις λέει ώστε να νιώσει ό ίδιος ανακουφισμένος που βρήκε «κάτι» να πει, προσπερνώντας την άβολη θέση στην οποία μας φέρνει όλους ο θάνατος.

Επιπλέον, τέτοιου είδους «κλειστά» σχόλια δημιουργούν την αίσθηση στον πενθούντα ότι δεν θα πρέπει να μιλάει για αυτόν που έχασε γιατί προφανώς κανένας δεν θέλει να τον ακούσει και ότι θα πρέπει να βρει το κουράγιο να «προχωρήσει» όσο πιο γρήγορα γίνεται. 

Παρότι φυσικά η γραμμή που στεκόμαστε για να συλλυπηθούμε τον πενθούντα κατά τη διάρκεια της κηδεία δεν αποτελεί κατάλληλο μέρος για να ζητήσουμε από κάποιον να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις του σχετικά με τον εκλιπόντα, αν αυτό γίνει μια άλλη πιο κατάλληλη στιγμή, μπορεί να προσφέρει στον πενθούντα σημαντικά συναισθήματα κάθαρσης.

Ο θάνατος μπορεί να σηματοδοτεί τη λήξη μιας ζωής, αλλά ποτέ δεν αποτελεί τη λήξη της σχέσης μας με τον εκλιπόντα, η οποία συνεχίζει να διατηρείται και να μεταβάλλεται καθόλη τη διάρκεια της δικής μας ζωής. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος που αντιμετωπίζει μια οδυνηρή απώλεια είναι πιθανόν να νιώσει ευγνώμον σε όποιον του δώσει την ευκαιρία να μοιραστεί τον πόνο, τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις που θα τον βοηθήσουν να προχωρήσει στην επεξεργασία της σχέσης του με τον εκλιπόντα, ακόμα και αν κάτι τέτοιο τον κάνει να κλάψει.

2) Σ ‘αγαπάω.
Παρότι πρόκειται για δύο μόνο λέξεις, δεν υπάρχει άλλη δήλωση με μεγαλύτερη ισχύ στα συναισθήματα ενός ανθρώπου που πονάει. Η δύναμη του «σ ‘αγαπώ» έγκειται κυρίως σε αυτά που υπονοούνται χωρίς να λέγονται και στο γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να το μεταφράσει κατά πώς χρειάζεται. Αυτό σημαίνει ότι το «σ ‘αγαπώ» μπορεί να εκληφθεί ως «έχεις για εμένα σημασία», «είναι σημαντικό για εμένα να είσαι καλά», «είμαι εδώ για εσένα», «θα σε βοηθήσω όπως περνάει από το χέρι μου», «δεν είσαι μόνος σου», καθώς και με άπειρους άλλους τρόπους που μπορεί ο καθένας να έχει ανάγκη. 

Επειδή η απώλεια είναι κάτι που απομονώνει τους πενθούντες το «σ ‘αγαπώ» μπορεί να αποτελέσει μια υπενθύμιση ότι δεν είναι μόνος του και ότι ακόμα και τις δύσκολες αυτές ώρες έχει δίπλα του ανθρώπους πρόθυμους να τον ακούσουν και να τον στηρίξουν τις επερχόμενες δύσκολες ώρες, εβδομάδες ή και μήνες.

3) Μην μιλήσετε καθόλου.
Πολλοί άνθρωποι βασανίζονται ψάχνοντας τις «ιδανικές κουβέντες» που θα μπορούσαν να πουν σε κάποιον που πενθεί, λες και υπάρχει κάποια μαγική φράση που μπορεί να σβήσει τον πόνο της απώλειας. Η αλήθεια είναι ότι μια απώλεια είναι συνήθως τόσο επώδυνη που οι πιθανότητες είναι πως αυτός που πενθεί δεν θα μπορεί να θυμηθεί τίποτα από αυτά που του είπατε αμέσως μετά το θάνατο του αγαπημένου του προσώπου ή κατά τη διάρκεια της κηδείας. Αυτό όμως που μπορεί να βρει ανακουφιστικό, και ίσως μετά να θυμάται, είναι η σιωπηλή αλλά τρυφερή παρουσία σας. 

Κρατήστε του το χέρι, αγκαλιάστε τον τρυφερά, κοιτάξτε τον στα μάτια ή επιτρέψτε στον εαυτό σας να κλάψει ανοιχτά μαζί του συμπάσχοντας στον πόνο του.

Ο θάνατος είναι η πιο οριστική απώλεια που μπορεί κάποιος να βιώσει και παίρνει χρόνο για τον πενθούντα να τον αποδεχτεί και να τον ενσωματώσει στη ζωή του ώστε να προχωρήσει. Να είστε σίγουροι ότι αν το επιθυμείτε και είστε διαθέσιμοι θα έχετε πολλές ευκαιρίες στο μέλλον για να μιλήσετε και να ακούσετε. Στην αρχή, η σιωπηλή σας συμπαράσταση και η τρυφερή σας παρουσία μπορεί να είναι ότι πιο πολύτιμο έχετε να προσφέρετε σε κάποιον που αγαπάτε.

Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους.

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/559157/ti-na-peite-se-kapoion-pou-penthei/

Φόβος ή φοβία; Ο διαχωρισμός των δύο και πότε να ζητήσετε βοήθεια

Οι περισσότεροι φόβοι μας προέρχονται συνήθως από κάποια αρνητική εμπειρία - Στην περίπτωση όμως που κάποιος πάσχει από κάποια φοβία, οι αντιδράσεις του είναι περισσότερο ακραίες

Ζωή Στραβοπόδη - Τζιάνο

Ψυχοθεραπεύτρια - Οικογενειακή Σύμβουλος

Ο φόβος είναι ένα φυσιολογικό και υγιές συναίσθημα. Παρότι πολλοί υποτιμούν τη χρησιμότητά του, ο φόβος στην πραγματικότητα αποτελεί «ασπίδα προστασίας» εμποδίζοντάς μας να εμπλακούμε σε ενδεχόμενα επικίνδυνες καταστάσεις όταν αυτό δεν είναι απαραίτητο. Ο φόβος, μας ωθεί σε δεύτερες σκέψεις και μας βοηθάει να αποφασίσουμε με βάση τη λογική και όχι τον  (συχνά επικίνδυνο) παρορμητισμό μας. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε τους φόβους μας χρησιμοποιώντας τη σκέψη και τη λογική, δεν επιτρέπουμε στους φόβους να κατακλύσουν τη ζωή μας, ούτε γινόμαστε παράλογοι. Οι φοβίες, από την άλλη, μεταμορφώνουν το συναίσθημα του φόβου σε κάτι που μας είναι ιδιαίτερα δύσκολο έως αδύνατο να διαχειριστούμε. 

Φυσιολογικός φόβος
Οι περισσότεροι φόβοι μας προέρχονται συνήθως από κάποια αρνητική εμπειρία. Για παράδειγμα, μπορεί εύκολα να αρχίσουμε να φοβόμαστε περισσότερο από το μέσο όρο τους σκύλους αν στο παρελθόν μας έχουν επιτεθεί σκυλιά ή να φοβόμαστε τους κλέφτες αν το σπίτι μας έχει στο παρελθόν παραβιαστεί. Οι φόβοι επίσης μαθαίνονται. Ένα παιδί μπορεί να μάθει να φοβάται τις αράχνες παρακολουθώντας τις αντιδράσεις της μητέρας του. Μια γενικευμένα «φοβισμένη» συμπεριφορά μπορεί επίσης να είναι αποτέλεσμα μιας υπερπροστατευτικής ανατροφής. Ένας γονιός που υπερπροστατεύει το παιδί του, του περνά ασυνείδητα το μήνυμα ότι κινδυνεύει.

Παρόλα αυτά, και ανεξάρτητα από το τι φοβάται ο καθένας, όταν ο φόβος κυμαίνεται στα πλαίσια του φυσιολογικού, μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε άβολα αλλά δεν είναι σε θέση να μας καταβάλλει. Για παράδειγμα, πολλοί ανάμεσά μας μπορεί να φοβούνται τα αεροπλάνα αλλά είναι σε θέση να ταξιδέψουν όταν και εφόσον χρειαστεί. Μπορεί πριν την πτήση να κάνουν διαλογισμό, να πιούν ένα ποτό ή ακόμα και να πάρουν ένα ελαφρύ αγχολυτικό  αλλά είναι σε θέση να διαχειριστούν τα συμπτώματα και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Μπορεί να προτιμούν να ταξιδέψουν με αυτοκίνητο ή τραίνο όταν αυτό είναι εφικτό αλλά θα μπουν στο αεροπλάνο όταν αυτό είναι απαραίτητο ή σαφώς πιο πρακτικό. 

Φοβίες
Στην περίπτωση όμως που κάποιος πάσχει από κάποια φοβία, οι αντιδράσεις του είναι περισσότερο ακραίες. Χρησιμοποιώντας σαν παράδειγμα το φόβο για τα αεροπλάνα, κάποιος που πάσχει από φοβία θα υποφέρει σε τέτοιο βαθμό κατά τη διάρκεια της πτήσης που θα εμφανίσει όχι μόνο συμπτώματα πανικού αλλά και σωματικά συμπτώματα (εφίδρωση, τρέμουλο, κλάμα). Στις περιπτώσεις μάλιστα που η φοβία είναι ακόμα πιο σοβαρή το άτομο δεν καταφέρνει ποτέ να ταξιδέψει με αεροπλάνο με αποτέλεσμα, αν δεν υπάρχει εναλλακτικός τρόπος μετακίνησης να ακυρώνει διακοπές και δουλειές και γενικά να επηρεάζεται η ποιότητα της ζωής του.

Πέρα πάντως από τη σοβαρότητα του φόβου, θα πρέπει κάποιος να λάβει υπόψη και την πηγή του. Επίσης, αν πρόκειται για έναν απλό φόβο, τότε το άτομο δεν πρόκειται να ξοδεύει πολύ χρόνο σκεπτόμενο τη φοβία του και ο φόβος θα το καταβάλλει μόνο όταν έρχεται αντιμέτωπο με το αντικείμενο που τον φοβίζει. Όταν όμως κάποιος πάσχει από φοβία, είναι πολύ πιθανό να αναπτύξει και ένα φόβο όσον αφορά τον ενδεχόμενο φόβο που μπορεί να βιώσει. Μπορεί να αρχίσει να ανησυχεί ότι κάτι θα γίνει που θα του πυροδοτήσει το φόβο και μπορεί ως αποτέλεσμα αυτού να αρχίσει να αλλάζει τις καθημερινές του συνήθειες σε μια προσπάθεια να αποφύγει μια τέτοια κατάσταση. Επίσης αν γνωρίζει ότι σύντομα θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό το οποίο φοβάται μπορεί να αρχίσει να το σκέφτεται εμμονικά και να έχει πρόβλημα στο να συγκεντρωθεί σε άλλα σημαντικά για αυτό ζητήματα ή ακόμα και να κοιμηθεί, ιδιαίτερα όσο πλησιάζει η ώρα της «αναμέτρησης» με το αντικείμενο που τον φοβίζει.

Αναζητώντας βοήθεια
Οι φοβίες είναι εξαιρετικά εξατομικευμένες τόσο βάσει συμπτωμάτων όσο και βαθμού και σε γενικές γραμμές καλό είναι να αποφεύγεται η αυτό-διάγνωση. Τα παραπάνω αποτελούν έναν πολύ γενικό οδηγό σχετικά με το αν χρειάζεται ή όχι κάποιος να αναζητήσει βοήθεια, έχοντας όμως υπόψη ότι τα συμπτώματα σε κάθε περίπτωση μπορεί να ποικίλουν και σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που περιγράφονται στο παρόν άρθρο. Αν πιστεύετε ότι μπορεί να υποφέρετε από κάποια φοβία, είναι σημαντικό να ζητήσετε τη γνώμη ενός ειδικού ώστε να σας παρέχει μια σαφή διάγνωση και ένα πλάνο αντιμετώπισης που να ταιριάζει στην περίπτωσή σας.

Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους.

Πηγή: http://www.protothema.gr/sto-divani/article/557541/fovos-i-fovia-o-diahorismos-ton-duo-kai-pote-na-zitisete-voitheia/